dev gibi dev

sonra şehir kalkıp yürüdü

uzundur uyandırmadığımız dev
dev gibi parmakları devin
devinen her şey kımıldadı

üflendi yüzyılın uykusu
herkesin evinde beslediği dev
o dev uçup gitti

dev gibi sessizliği yığılıp kaldı
sıyrılınca içinden ruhu
dev gibi teni yığıldı kaldı

saklı fotoğraflarında saydam
hepsi de negatif aşkların izleri
negatif bir karanlık bıraktı bana
kalkıp bir gece geldi yatağıma
elimi sürmedim o gece deve
dokunmadım geçmişle örülü kalbine

ben çatmasam nasıl çatılırdı
bakmasam nasıl bakılırdı
neye yarardı o zaman her gün işleyen saat
bir kez bile bozulmamış
bir kez kurulmamış özgürlüğe

gelip kuruldu devletsiz gönlüme
ben onun gözlerini yüzümde sandım
görmedim de her gece

bizim atlaslarda görüp de hiç gitmediğimiz
çocukluğumuzun afrikası, antartikası
yedi miydi onlar, bitti mi şimdi
haritaya düşen “little boy”
ya da muzaffer gülümseyişi bilimin
söküp attı mı içimizden insan yerimizi

o dev kalkıp baktı
kalkıp güldü, dişleri evlerden odalardan
birbirine açılmayan kapılardan

ilk yarımı çağımın
ikinci yarısını ezip geçti
o dozerleri insanların
yıkarak geçip gitti kalanları

toplayan çıkaran bölen çarpan
ne varsa
o dev alıp gitti
o dev
ev ödevlerini yapmamış çocukların cezası
12 ye kadar açık bakkalların
nasılsın diyen büfenin
dantelli örtülerini annelerin
o dev hepsini bilirdi

bilmekten yorgun gözlerini bana hiç yollamadı
ban hiç yeni bir arazi yer yüzünden
bir parça eskitilmiş ahşap
biraz vernik
biraz mobilya cilası
ne dediysem ona hiç kar etmedi

o dev
doğum sancıları ölü bir kente haiz

benim devgilim oldu hep sevgili yerine

o uyudu
düşünde tanrıların şimşekleri
savurdu küllerini eskilerinin
yeni bir tanrının cezası gibi
bıraktı uykusundan sabaha gördüklerini

o uyudu ve bir dev gömüldü içime yorgun argın
yıkmaktan yorgun yakmaktan
metropollerden kaçmış büyük şehirlerden
büyük şehirlerin denize bakan odalarından
başkentlerine kendi yalnızlığının

devletin kuyusundan çekerken her gün bir parça ekmek
peksimet ve bayat süt,
iyi besleniyor ruhum olmayanlardan

9 kasım 2009