I. 

saint antuan’da yorgun bir günahkârdım

geceden kalmıştı uyuyan gözlerim

bedenimde diri dokunuşların

isa kadar ben de gerilmiştim gözlerinin çarmıhına

kilise kadınlarına bakıyordum

avuç dolusu günahları

yeni yetme pişmanlıklarıyla

kucak kucağa oturuyorlardı ahşap sıralarda                       

 sözcükler seçiliyordu itiraflar için

‘devrik cümleler’ diyordu rahip

‘yorar hayatlarınızı

vazgeçin gizli öznelerden

dua edin kardeşlerim

kadınlarım siz de

sorulmuş soruları sormayın artık

bir cevap gibi yaşayın hayatınızı’                     

 ne bağışlatılacak günahlar

ne yılgın pişmanlıklar

hiçbiri için değildi gidişim

şarap, ayin ve dua sarhoşluğu  

’tanrım şükürler olsun bugün de verdiğin şaraba

ve ağırladığın için bizi evinde’                         

II.   

rahibin yüzünde tanrının gölgesi

herkesin ağzında aynı dua

bir mesih bekleniyordu sanki

cehenneme dönen hayatlar için

bense yeni bir günah tasarlıyordum

şeytan gezdiriyordum dudaklarımda                         

 genç ve uysaldı rahip

sesinde kilisenin kokusu vardı

bir cennet umarken eğik başlar

bir kadını düşlüyordu belki

ya da geçemediği sokakları                               

ben seni saint antuan’da unutmaya gitmiştim

unuttum ve karıştım kalabalığa

bir akşam daha koşuyordu geceye

birbirine dolaşıyordu ayaklarım

kollarımı açıp bir sözcük gibi

dikilmek istiyordum şiirin tarlasına       

 III 

 çoktan kaybedilmiş bir savaştı aşk

sen girdin şimdi aşkla arama

mecusilerin yaktığı ateşlerden girdiğim gibi çıktım

direndim hata payı olmayan aşklara

hadi beni bir yangına dönüştür

nasılsa kutsallığı yitmiş bir mabed bu beden

nasılsa bu aşkta yanmayacak kadar semenderim ben

DERYA ÖNDER