şiir

BY JOHN ASHBERY

This poem is concerned with language on a very plain level.
Look at it talking to you. You look out a window
Or pretend to fidget. You have it but you don’t have it.
You miss it, it misses you. You miss each other.

The poem is sad because it wants to be yours, and cannot.

her evin bir odasında kimseler yatar
hiç gelmemişlerdir oturma odalarına
masalarda hiç tabakları, amerikan servisleri
buruşturup koydukları peçeteleri
olmaz ısırılıp bırakılmış ekmekleri
en kızarmış yeri insan etinin
hiç takılmaz dişlerinin kovuğuna
yarım da kalmaz o yüzden tam hiçbir şeyleri

hep aynı odasına girerler aynı kapısından
aynı kapısından çıkarlar tek göz odaların
bilmezler deliksiz uykularına
kim koyar rüyaları
kim değiştirir omzundaki meleklerin yerini
kapanmış gözlerinden sızar tane tane gerçekler

artık öğreniyoruz bir çukura düşmeden geçip gitmeyi
kaldırımlarda yürüyen ayaklarımız 35, 36, 37
otomobiller kırmızıda duruyor, sarıda her şey hazır
yeşilde hepimiz ilerliyoruz
o zaman anlıyorum
nasıl olur bir kaza ve nasıl alınır ağır hasar

yürüyoruz çoluk çocuk, orta yaşlı, ihtiyar
mağazalar birazdan kapanacak
işportacılar geçecek iş başına
parça başı biraz pahalı
üçümüz bir arada hele beşimiz daha ucuza geleceğiz
kim alırsa bizi
kim geçirirse başından bu dar boğazlı kazağı
imiğine basacağız, nefesini keseceğiz
dokumuz tenine iliştiğinde

vitrinler haftabaşı değişecek

şehrin altından, yerin altından
bıçakların konuştuğu evlerin sustuğu
ışıkların neonların
bir kanal bulup akacak
olmayan yanını
bulmak için hayatın

altından geçmek için
geçilir diye köprülerin
bir kanal yapacak bir su

ev güzel
ev bohçasını toplayıp bana geliyor akşamları
ev göz göz
ev ağrı
ev doğubeyazıtın batısı
ev evhamlı, ev muğlak
ev mutlak değer, ev sıfıra eşittir
ev unutkan… rengi değişiyor her aşkta
tuhaf mahluklar yatakhanesi
rüyahanesi zihnin
ev benden olma benden