• Eğer şiir yazdığınızda geceyarısı da olsa (hatta özellikle geceyarısı) okumak için yanınızda uyuyan sevgiliniz ya da karınızı/kocanızı uyandırmıyorsanız ya da telefon edip ona telefonda şiirinizi okumuyorsanız;
• Eğer kitabınızın adı “tatile giderken yana alınacak kitaplar” listesinde geçmiyorsa;
• Eğer bir köşe yazarı ya da eleştirmen kitabınızdan söz etmediyse;
• Eğer hâlâ kişisel bir manfiesto yazmadıysanız;
• Eğer en az bir yıllık çıkarmıyor beş ayrı dergide birden şiir yayımlamıyorsanız;
• Eğer üç beş kişi de olsa en az bir grupla/dergiyle inanç ya da çıkar ortaklığınız yoksa;
• Eğer şiir yazarken içinizde bir krater gölü oluşmuyor ve yazdıktan sonra da “çocuklar gibi şen” olmuyorsanız;
• Eğer soruşturmalarda, özel dosyalarda şairan listelerinde isminiz sayılmıyorsa;
• Eğer şiir yazmak sizin bir dağın doruğuna, bir denizin ortasına, bir mağaranın kovuğuna “otağ kurmanızı” sağlamıyorsa;
• Eğer sizden birkaç kuşak büyük şair ağabeyleriniz ya da ablalarınız yoksa;
• Eğer konuşurken “şairane” bir dil kullanmıyorsanız;
• Eğer gerektiğinde verecek bir “şair pozu”nuz yoksa;
• Eğer şiir yazarak kelimeleri “sizin doğurduğunuzu” düşünmüyorsanız;
• Eğer şiir yazmadığınızda bunalıma girmiyorsanız,
• Eğer kendinizin “o beklenen büyük şair”, yazdığınızın da “o büyük şiir” olduğunu düşünmüyorsanız;
• Eğer kendi kendinize yaptığınız en az bir söyleşiniz yoksa;

şair olmayabilirsiniz.